First day in the USA

Howdy ya'll!

17:51, Leander, Texas. (lokale tijd)

Ik lig nu languit op m'n heerlijke bedje in m'n verkoelde kamer. Net even buiten geweest met host-siss Ina, maar dat doen we nooit meer. We waren van plan de hele buurt te verkennen en misschien wel wat vrienden te maken. Maar welke gek gaat er naar buiten met deze tempraturen? Niemand dus. Toen we het zwembad gevonden hadden, vonden we het wel weer genoeg geweest.

Dus nu ik op m'n gemakje weer menselijke tempraturen aanneem, kan ik jullie alles vertellen wat ik heb meegemaakt, vanaf m'n vertrek op schiphol, tot aan het stukje hier boven :)

22 augustus 03.00 uur Lekkerkerk, zuid Holland. (lokale tjd)

Uit de veren, de wekker gaat!
Snel onder de douche gesprongen en m'n (voorlopig) laatste Nederlandse ontbijtje naar binnen gewerkt. onderweg naar Schiphol luidkeels met John Mayer mee gezongen, zoals alleen de familie de bruin dat doet.
eemaal op Schiphol begonnen de zenuwen toch een beetje op te komen. Vooral voor het vliegen. Wat nou als ik verdwaal? Wat als ze m'n koffer kwijt raken? Of nog erger dat ze hem vinden, met een shitload drugs dr in? En zo kon ik er wel nog 100 verzinnen.
En paps en mams hebben al mijn onmoglijke angsten aangehoord. Ouders, wat moet je zonder ze?
We besloten even wat te drinken, nog onder het genot van m'n kopje thee ( waar maar een slok uit was) werden we vergezeld door Ben, mijn uitwisselings organisatie coordinator.
Tijd voor het afscheid.
Kus, knuffel, veel succes en veel plezier, nog een kus ja jullie ook veel plezier maken, nog een knuffel een gaan!

22 augustus 7.20 (lokale tijd)

Samen met uitwisselings studenten Brechje, Thom en Neline het vliegtuig naar Londen gezocht, en gevonden!
Ingecheckt, en geboard. Klaar om te gaan!
Naast uitwisselings student Brechje de eerste vlucht vol gemaakt. gezellig gekletst.

07:35 Heathrow, London.(lokale tijd)

Wachten... wachten... wachten... winkelen.... wachten....

11.45
Leaving London, heading to the USA!
8 en een half uur vliegen in het vooruitzicht.... heerlijk.
Naast Brechje, met daarnaast Neline de tijd volgemaakt met film kijken, eten ( echt verschrikkelijk veel gratis eten! Broodje worst, rijst snacks, kip, aardappel pure en groenten, mango smoothie, chocolade pudding, kip wrap, chocolade reep. och och och, geen moment tijd voor trek) slapen en lezen.
stijve benen, verkrampte spieren en droge ogen maakt het vliegen dan weer niet zo geweldig. Maar al met al, best de doen. En zo langzamer hand begin ik te denken dat het allemaal wel goed gaat komen met dat vliegen. Ik ben niet alleen, en het is me al 2 vliegvelden gelukt om door de douane te komen met m'n zak drop in m'n tas :)

14:15 O Hare, Chicago.( and again, local time)

Hello Chicago!
Vlak voor de landing even uit het raam gespiekt en och, wat het is toch anders dan Europa, heel het landschap, de wegen ( echt super breed! maar dat moet ook wel met die belachelijk grote auto's) alles is groter!

Met de hele STS groep door de beveiliging, de koffers ophalen. Met m'n paspoord in de hand loop ik om mijn buurt naar mevrouw de vliegveld mede werker, om al mijn papieren te laten zien, om te bewijzen dat ik m'n visum heb ( toch niet al die moeite voor zo'n papiertje voor niks ;))
" Where is your J-1 form?" " My what?!" mevrouw herhaald mijn vraag en de paniek slaat weer toe. Ik rommel door mijn tas en haal al mijn papieren die ik heb te voorschijn, die ze een voor een met een schuddend hoofd weer terug geeft. Terwijl ik ondertussen denk: IK ZEI HET TOCH! Er gaat altijd wel wat mis met mij! Ik wist het gewoon, ik kom dit land niet in.
Ik word niet zo vriendelijk verzocht bij de wand te gaan staan en word vervolgens meegenomen door een brede vent in een beveiligers outfit. "don't you have your F-1 form?" bromt de man naar me. "No, but i know exactly where it is! At home, in the drawer" Zeg ik met een verontschuldigende glimlach. De man vertrekt geen spier. Volgens mij worden ze opgeleid om zo onvriendelijk mogelijk te zijn. Ik word in een bloedhete wachtkamer gedumpt,en er word me gewaarschuwd dat er camera's hangen. Terwijl ik bij mijzelf denk 'Ja dat had ik zelf ook wel kunnen lezen van een van de 30 borden die dat aangeven'' ga ik zitten en wacht. Maar waar op? de hele zaal zit vol mensen. boze mensen, slapende mensen en gestressde mensen. Langzaam komt er een wilde angst bobbel op in m'n borstkast. Wat nou als is een boete moet betalen? Zoveel dollars heb ik niet. Wat nou als ik echt het land niet in kom? Waar blijven de STS begeleiders nou? Oh help... om 17:00n moet ik vliegen... en ong 20 minuten van te vooren gaat de gate dicht....
Ik wil naar mama! En naar papa! En ik kan ze niet eens bellen! wat als ze me opsluiten! Forever stuck in Chicago airport...
Na 20 minuten in een stille, bloedhete ruimte ijn blinde paniek gezeten te hebben word mijn naam ( bijna onherkenbaar) geroepen. Ik loop naar de man en krijg mijn paspoord, plus F-1 formulier in mijn handen gedrukt.

Met een zucht van opluchting waggel ik de wachtruimte uit ( ik waggel omdat m'n rugzak met de minuut 10 kilo zwaarder lijkt te worden, mijn schouders er afijken te vallen, en m'n laptop tas onhandig tegen mijn been bungeld.. en laat ik eerlijk zijn, en ben eigenlijk wel aangeboren met een waggeltje.

"Ma'am where are you going?" ben in binnensmondse vloek waar m'n moeder me een klap voor m'n kop zal verkopen draai ik me om naar de beveiliger die me aansprak " To Austin, now if you excuse my, if hav a flight to cath' snauw ik tegen de man. Normaal ben ik nooit zo (tegen volwassen mensen in een normale situatie) maar het zal de opkomde jetlag zijn. De man kijkt me met groten ogen aan, mompelt of ik de weg wel weet en draaid zich dan beduusd om. Ik voel een soort van spijt, maar ik ben nog steeds kwaas. Op alles wat er op dit vliegveld werkt. Ik haast me naar de groep ( die op het punt staat te vertrekken) Brechje ziet me als eerst en ze zegt " Daar is ze!" ergens ben ik heel blij dat ik door iemand gemist werd.

Koffertje gepakt, en geleik door om hem weer af te geven. Ik sta in de rij en stamp met mijn voet, ik heb geen idee hoelaat het is, maar door het ontophoud, wil ik gewoon bij mijn gate staan. Liever een uur te vroeg en wachten, dan een minuut bijna te laat en haasten. Als ik dan eindelijk aan de buurt ben word me verteld dat m'n koffer al gelabeld is voor Austin, en of ik mijn koffer bij 2 af wil geven. Fijn. Ja natuurlijk wil ik dat mevrouw maar where in the world is 2? Nog beter, wat is 2?
Na het gevraagt te hebben aan mevrouw de vliegveld medewerkster dump ik mijn koffer en ga weer bij de groep staan. De vrouw komt naar me toe en zegt " You are in a hurry! go catch your plane" WAT? waar help hoe! Het feit dat ik mijn laatste vlucht gehaald heb is te danken aan STS medewerker ben z'n naam vergeten. Ben z'n naam vergeten heeft me naar de trein gebegeleid en als eerste in de rij van de beveiliging gekregen. Thanks men!

Als al mijn spullen door de beveiliging gaan vraagt een wat oudere Amerikaanse man aan me. "What's ya'll doin'? "ya'll wear'n yellow shirts 'nd all?" Ik leg hem uit dat we uitwisselings studenten zijn. Als hij vraagt waar we heen gaan zegt ik dat iedereen ergens anders heen gaat. "Thought you where a football team or sm'thing" Ik vraag nog een keer hoelaat het is en nadat hhij antwoord gegeven heeft verteld hij dat hij ook 2 uitwisselings studenten in huis had gehad. Tijdens ons gesprek over dat, wordne we onderbroken door een schelle vrouwen stem "Lady? is this yours?" ze wijst naar mijn laptop die ik netjes op mijn laptop tas heb gedaan. "Yes ma'am it is" Zeg ik beleeft en voel me stiekem al heel Amerikaans. "You can't just put things over other things!" Ik kijk haar aan en vraag me af of ik vandaag nog wel wat goed kan doen. Ik wil net mijn excuses aanbieden als de man waarmee ik stond te praten zegt " Yeah, but then again, there wheren't any boxes to put it in any way so, let te girl" Ik heb geen idee waarom. Vast door al het gestress maar ik hou opeens van de man. Hij kijkt naar me en geeft me een knipoog. Bij elke andere man had het kippevel op over m'n ruggengraat gelopen en had ik voor geen goud terug gelachen. Als ik hem later in de rij vertel over mijn F-1 formulier incident lacht de man en mompelt "American airports these days" en dan zegt hij met een grijns op zijn gezicht tegen me "Welcome to America dear" Ik lach om de man terwijl ik mijn schoenen aan trek en mijn tas om doe ( ja tegerlijketijd. In tijden van tijdnood, ben ik een multi-task talent. Als ik zeg dat ik moet gaan wenst hij me veel plezier succes en verzekerd me dat ik het hier naar mijn zin ga hebben.

16.20 gate H10
Ik plof op de stoel naast een mevrouw met een krant. Nog 10 minuten en dan kunnen we het vliegtuig in. Ik heb de neiging op te gaan staan en met mij handen op mijn boven benen uit te puffen. Ik heb zo hard gelopen, dat ik ale snel wandelaard van de olymipsche spelen zou in maken. Ik bedenk me opeens dat m'n Amerikaanse SIM kaart nog in mijn mobi