HAPPY ME!
Blijf op de hoogte en volg Maxime
19 April 2013 | Verenigde Staten, Leander
Hey y'all!
It's been a while, dus hier gaan we weer. Ik zal mn best doen alles weer zo goed mogenlijk te herinneren.
Twee weken geleden, op een zaterdag zijn Sherri, Ina en ik naar Wimberley Texas geweest. Een super schattig klein "dorpje" waar ze een super grote markt hadden. ( of mart, natuurlijk ) In de morgen was het best een beetje fris, maar het warmde gelukkig snel op! Ik heb niks gekocht, maar wel heel veel leuken dingen gezien. Typisch Texas. Ik wou dat ik foto's gemaakt had maar was m'n camera vergeten... oops.
Na de markt zijn we even bij Wallmart geweest om een verjaardags taart voor Nadia te halen! Het was een mooie witte cake met roze letters en bloemen er op geworden.
Die avond zijn we uit eten geweest bij Olive Garden. Super lekker Italiaans eten ( op z'n Amerikaans natuurlijk) En omdat het feest was, ( ina had iets met Basketball...) namen we twee toetjes. Gotta love 'Merica.
En zondag was het Nadia's verjaardag. ( eigenlijk zaterdag maar we vierden het zondag) Hayley nam Nadia naar Logan's roadhouse en Hannah, nog een meisje ( schat van een kind maar ik ben dr naam even vergeten.. ) en ik verstopte ons in het restaurant tot dat ze er waren. De ober beloofde dat hij zou dansen en zingen als we te voorschijn zouden springen, maar uiteindelijk was ik de enige die blerend achter de tafel vandaan kwam. Achja, Nadia vond het leuk. Later kwam Jacob ook nog even en hebben we allemaal lekker gegeten. En de taart kreeg ze als toetje! Super leuk dat de bediening ons zo wilde helpen in het restaurant.
Toen weer een week er flink tegen aan op school. En wat een week was het. Op dinsdag, de enige dag van de week dat het regende en koud was, zat ik in de keuken heerlijk te ontbijten. Ik checkte m'n email. En ik had er een van het GLR.
IK BEN AANGENOMEN!
jankend zingend en krijsen rende ik naar Jacobs huis en samen strompelde we naar school. Ookal was het weer het slechtse dat ik in weken had gezien, ik had nog nooit zo'n goeie morgen gehad!
Die vrijdag uiteten geweest om te vieren dat ik aangenomen was op het GLR. Bij Texas Roadhouse. Super lekker eten volgens Sherri ook "lekkere" bediening ( Ik leer Sherri nooit meer Nederlandse woorden) En zaterdag wezen shoppen met Ina en Sherri. Super gezellig, en voor een Prom jurk gezocht. Maar nog niet echt iets gevonden. Ik mag wel gaan opschieten, aangezien het 11 mei is. Ik ben van plan met Hannah en Jacob te gaan. Ookal wacht ik stiekem nog op een prom date... ahjah je moet toch blijven dromen eh.
En toen weer een weekje school, en dan komen we op vandaag. Donderdag 18 april. Vandaag kwam ik nog iets zo moois tegen op Facebook dat het een plekje hier op mijn blog verdient:
A year has passed and now we stand on the brink, of returning to a world where we are surrounded by the paradox of everything and yet nothing being the same. In a couple of weeks we will reluctantly give our hugs and, fighting the tears,we will say goodbye to people who were once just names on a sheet of paper to return to people that we hugged and fought tears to say goodbye to before we ever left.We will leave our best friends to return to our best friends.
We will go back to the places we came from, and go back to the same things we did last summer and every summer before. We will come into town on that same familiar road, and even though it has been months, it will seem like only yesterday. As you walk into your old bedroom, every emotion will pass through you as you reflect on the way your life has changed and the person you have become. You suddenly realize that the things that were most important to you a year ago don't seem to matter so much anymore, and the things you hold highest now, no one at home will completely understand.
Who will you call first? What will you do your first weekend home with your friends? Where are you going to work? Who will be at the party Saturday night? What has everyone been up to in the past few months? Who from school will you keep in touch with? How long before you actually start missing people barging in without calling or knocking? Then you start to realize how much things have changed, and you realize the hardest part of being an exchange student is balancing the two completely different worlds you now live in, trying desperately to hold on to everything all the while trying to figure out what you have to leave behind.
We now know the meaning of true friendship. We know who we have kept in touch with over the past year and who we hold dearest to our hearts. We've left our worlds to deal with the real world. We've had our hearts broken, we've fallen in love, we've helped our best friends overcome eating disorders, depression, stress, and death. We've lit candles at the grotto and we've stayed up all night on the phone just to talk to a friend in need. There have been times when we've felt so helpless being hours away from home when we know our families or friends needed us the most, and there are times when we know we have made a difference.
Just weeks from now we will leave. Just weeks from now we take down our pictures, and pack up our clothes. No more going next door to do nothing for hours on end. We will leave our friends whose random e-mails and phone calls will bring us to laughter and tears this summer, and hopefully years to come. We will take our memories and dreams and put them away for now, saving them for our return to this world.
Just weeks from now we will arrive. Just weeks from now we will unpack our bags and have dinner with our families. We will drive over to our best friend's house and do nothing for hours on end. We will return to the same friends whose random emails and phone calls have brought us to laughter and tears over the year. We will unpack old dreams and memories that have been put away for the past year. In just weeks we will dig deep inside to find the strength and conviction to adjust to change and still keep each other close. And somehow, in some way, we will find our place between these two worlds.
( Source: Excange Student via Facebook)
Morgen laatste dag van de week. En het word een goeie!
Heb weer Theater en ik heb er zin in ( ik heb de hoofdrol van ons toneelstuk even veroverd!) Maar als het toneelstuk zo goed gaat als m'n auditie dan komt het helemaal goed!
En morgen moet ik mijn "levens verhaal" delen in Leadership. Awesome!
Ik schrijf snel weer! en zo niet. Dan is dit mijn een na laatste blog ( ik beloof dat ik een super lange gave maak in mn laatste week hier!)
Love y'all!.
PS: Ik heb niet naar mn spelling gekeken omdat ik lui ben, so please vergeef me :)
It's been a while, dus hier gaan we weer. Ik zal mn best doen alles weer zo goed mogenlijk te herinneren.
Twee weken geleden, op een zaterdag zijn Sherri, Ina en ik naar Wimberley Texas geweest. Een super schattig klein "dorpje" waar ze een super grote markt hadden. ( of mart, natuurlijk ) In de morgen was het best een beetje fris, maar het warmde gelukkig snel op! Ik heb niks gekocht, maar wel heel veel leuken dingen gezien. Typisch Texas. Ik wou dat ik foto's gemaakt had maar was m'n camera vergeten... oops.
Na de markt zijn we even bij Wallmart geweest om een verjaardags taart voor Nadia te halen! Het was een mooie witte cake met roze letters en bloemen er op geworden.
Die avond zijn we uit eten geweest bij Olive Garden. Super lekker Italiaans eten ( op z'n Amerikaans natuurlijk) En omdat het feest was, ( ina had iets met Basketball...) namen we twee toetjes. Gotta love 'Merica.
En zondag was het Nadia's verjaardag. ( eigenlijk zaterdag maar we vierden het zondag) Hayley nam Nadia naar Logan's roadhouse en Hannah, nog een meisje ( schat van een kind maar ik ben dr naam even vergeten.. ) en ik verstopte ons in het restaurant tot dat ze er waren. De ober beloofde dat hij zou dansen en zingen als we te voorschijn zouden springen, maar uiteindelijk was ik de enige die blerend achter de tafel vandaan kwam. Achja, Nadia vond het leuk. Later kwam Jacob ook nog even en hebben we allemaal lekker gegeten. En de taart kreeg ze als toetje! Super leuk dat de bediening ons zo wilde helpen in het restaurant.
Toen weer een week er flink tegen aan op school. En wat een week was het. Op dinsdag, de enige dag van de week dat het regende en koud was, zat ik in de keuken heerlijk te ontbijten. Ik checkte m'n email. En ik had er een van het GLR.
IK BEN AANGENOMEN!
jankend zingend en krijsen rende ik naar Jacobs huis en samen strompelde we naar school. Ookal was het weer het slechtse dat ik in weken had gezien, ik had nog nooit zo'n goeie morgen gehad!
Die vrijdag uiteten geweest om te vieren dat ik aangenomen was op het GLR. Bij Texas Roadhouse. Super lekker eten volgens Sherri ook "lekkere" bediening ( Ik leer Sherri nooit meer Nederlandse woorden) En zaterdag wezen shoppen met Ina en Sherri. Super gezellig, en voor een Prom jurk gezocht. Maar nog niet echt iets gevonden. Ik mag wel gaan opschieten, aangezien het 11 mei is. Ik ben van plan met Hannah en Jacob te gaan. Ookal wacht ik stiekem nog op een prom date... ahjah je moet toch blijven dromen eh.
En toen weer een weekje school, en dan komen we op vandaag. Donderdag 18 april. Vandaag kwam ik nog iets zo moois tegen op Facebook dat het een plekje hier op mijn blog verdient:
A year has passed and now we stand on the brink, of returning to a world where we are surrounded by the paradox of everything and yet nothing being the same. In a couple of weeks we will reluctantly give our hugs and, fighting the tears,we will say goodbye to people who were once just names on a sheet of paper to return to people that we hugged and fought tears to say goodbye to before we ever left.We will leave our best friends to return to our best friends.
We will go back to the places we came from, and go back to the same things we did last summer and every summer before. We will come into town on that same familiar road, and even though it has been months, it will seem like only yesterday. As you walk into your old bedroom, every emotion will pass through you as you reflect on the way your life has changed and the person you have become. You suddenly realize that the things that were most important to you a year ago don't seem to matter so much anymore, and the things you hold highest now, no one at home will completely understand.
Who will you call first? What will you do your first weekend home with your friends? Where are you going to work? Who will be at the party Saturday night? What has everyone been up to in the past few months? Who from school will you keep in touch with? How long before you actually start missing people barging in without calling or knocking? Then you start to realize how much things have changed, and you realize the hardest part of being an exchange student is balancing the two completely different worlds you now live in, trying desperately to hold on to everything all the while trying to figure out what you have to leave behind.
We now know the meaning of true friendship. We know who we have kept in touch with over the past year and who we hold dearest to our hearts. We've left our worlds to deal with the real world. We've had our hearts broken, we've fallen in love, we've helped our best friends overcome eating disorders, depression, stress, and death. We've lit candles at the grotto and we've stayed up all night on the phone just to talk to a friend in need. There have been times when we've felt so helpless being hours away from home when we know our families or friends needed us the most, and there are times when we know we have made a difference.
Just weeks from now we will leave. Just weeks from now we take down our pictures, and pack up our clothes. No more going next door to do nothing for hours on end. We will leave our friends whose random e-mails and phone calls will bring us to laughter and tears this summer, and hopefully years to come. We will take our memories and dreams and put them away for now, saving them for our return to this world.
Just weeks from now we will arrive. Just weeks from now we will unpack our bags and have dinner with our families. We will drive over to our best friend's house and do nothing for hours on end. We will return to the same friends whose random emails and phone calls have brought us to laughter and tears over the year. We will unpack old dreams and memories that have been put away for the past year. In just weeks we will dig deep inside to find the strength and conviction to adjust to change and still keep each other close. And somehow, in some way, we will find our place between these two worlds.
( Source: Excange Student via Facebook)
Morgen laatste dag van de week. En het word een goeie!
Heb weer Theater en ik heb er zin in ( ik heb de hoofdrol van ons toneelstuk even veroverd!) Maar als het toneelstuk zo goed gaat als m'n auditie dan komt het helemaal goed!
En morgen moet ik mijn "levens verhaal" delen in Leadership. Awesome!
Ik schrijf snel weer! en zo niet. Dan is dit mijn een na laatste blog ( ik beloof dat ik een super lange gave maak in mn laatste week hier!)
Love y'all!.
PS: Ik heb niet naar mn spelling gekeken omdat ik lui ben, so please vergeef me :)
-
19 April 2013 - 14:11
Ramona:
Prachtig stukje meis, live isn't easy.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
